Dziesiąta część wersji "po zakończeniu" Marty2

Domek Dobrzańskich od razu przypadł do gustu Uli. Był dużo mniejszy niż rezydencja rodziców Marka czy jego dawny dom, który dzielił z Pauliną. Właściwie rozmiarem przypominał jej dom rodzinny.
-Jak to możliwe, że tak długo go nie odwiedzaliście? – pytała, energicznie ścierając kurze, mimo protestów Marka.
-Ula, proszę, zostaw tą ścierkę… jakoś się nie składało, woleliśmy wakacje za granicą. Tu właściwie jest dość spokojna okolica, niewielu turystów, ma nie tak wielu atrakcji.. Jak na przykład mieliśmy w SPA – mrugnął do niej porozumiewawczo.
Ula się uśmiechnęła.
-Jednak jakoś nie skorzystaliśmy ze wszystkich atrakcji, jakie nam SPA oferowało… A poza tym najważniejsze, że jest morze… Wiesz, że nigdy nie byłam nad morzem? To mój pierwszy raz…
Marek objął ją czule ramieniem.
-W takim razie tym bardziej cieszę się, że tu cię przywiozłem. Będziemy tu jak na naszej bezludnej wyspie…
I rzeczywiście tak się czuli prze większość czasu. Rano chodzili do piekarni po świeże bułki na śniadanie, a obiady i kolacje jadali na zmianę w barze mlecznym i smażalni ryb. Jednak większość czasu spędzali sami – albo w domku, albo na odludnej plaży. Tam mogli podziwiać nowe dla siebie widoki – Ula morze, pieszczące miękkimi falami brzeg, a Marek Ulę w kostiumie kąpielowym… Ponadto cały czas nie byli w stanie wyczerpać najważniejszego tematu, czyli tego, co ich łączyło i tego, co czuli do siebie.
-Powiedz, kiedy się we mnie zakochałeś – pytała, gdy siedzieli przytuleni na plaży podczas zachodu słońca.
-Chyba wtedy, kiedy nazwałaś mnie świnią…
-Nie żartuj… A zresztą wiesz, że nie nazwałam cię świnią. To była pomyłka.
-Jednak miałaś co do mnie rację. Naprawdę żyłem w kłamstwie, nie umiejąc, a może nie chcąc, przyznać się do swoich uczuć… Manewrowałem między wami dwiema, krzywdząc wszystkich. Nie miałem dość odwagi, by zakończyć związek z Paulą, choć ani nie przynosił mi szczęścia, ani nie czynił mnie dobrym człowiekiem…
-Rozumiem, że nie było to takie proste. Znaliście się całe życie, a razem byliście siedem lat. To nie zasługiwało, byś ją bez żalu rzucił dla dziewczyny, którą znałeś od kilku miesięcy. Straciłabym dla ciebie szacunek, gdyby ci to przyszło z łatwością i bez wyrzutów sumienia…
-Jakże bym mógł się w tobie nie zakochać? – powiedział wzruszony Marek i ucałował jej słodkie usta.
-A wracając do twojego pytania – rzekł po dłuższej chwili – nie wiem, kiedy to się zaczęło, bo kiedy zacząłem to sobie uświadamiać, już trwało od dawna. Pokazałaś mi nowy świat i całkiem nowego mnie. Ufałem ci i zależało mi na tobie. Byliśmy przyjaciółmi i zawsze mi pomagałaś. Zacząłem porównywać cię z Pauliną i widzieć, jak ją przewyższasz. Nie mogłem znieść myśli o utracie ciebie. Ale zanim sobie to uświadomiłem, musiało minąć sporo czasu. Wybacz mi, że tyle czekałaś…
-Na najlepsze rzeczy trzeba poczekać – szepnęła Ula – Tak jak kiedy czekasz, aż ciasto wyrośnie i się upiecze…
-Porównujesz mnie do ciasta? – zaśmiał się Marek niepewnie. Ona również się uśmiechnęła:
-Mówię, że trzeba być cierpliwym i nie biec od razu do sklepu po gotowe spody, gdy czegoś nie dostaje się od razu.
-Obiecuję, że będę ciebie kochał podwójnie, by zrównoważyć ci ten czas oczekiwania na upieczenie ciasta.
-Nie musisz nic mi rekompensować… Wierzyłam, że kiedyś twoje serce może się dla mnie otworzyć, choć dopiero wtedy na Wisłą zrozumiałam, że tak się naprawdę stało…
-A ja dopiero wtedy zaczynałem to rozumieć… To dziwne, ale być może znasz mnie lepiej niż ja siebie samego. To dzięki temu, że byliśmy przyjaciółmi…
-Byliśmy? Ja mam nadzieję, że nadal jesteśmy.
-I zawsze będziemy, przyjaciółko- roześmiał się Marek, biorąc ją za rękę – naszej przyjaźni nie zagrozi nawet miłość… – zażartował.
Ula przytuliła się do niego i ruszyli brzegiem morza. Teraz miała pewność, że nieistotne było, kiedy uczucia Marka przerodziły się w miłość. Tak jak kiedy ogląda się zachód słońca, trudno powiedzieć, kiedy dzień staje się nocą.