"Wybacz mi..." cz.6 wg Małgośki

Wchodziła do firmy jakby bała się ludzkich spojrzeń patrzyła na ziemię by nie widzieć nikogo,tak naprawdę nikogo oznaczało Marka.Jego list poruszył w niej zapomniane pokłady nadziei i bała się tego.Pragnęła mu zaufać, ale to mogło skończyć się kolejnym rozczarowaniem a nie miała już sił.Prawie nie spała tej nocy i było to widoczne na jej twarzy ciemne cienie podkreślały jej piękne oczy.

-Źle dziś wygladasz-zauważyła Dorota

-Tak,wiem.Źle dziś spałam okropnie bolała mnie głowa-to kłamstwo wyszło jej nadzwyczaj prawdziwie-będę u siebie i bardzo prosze by przez godzinę nikt mi nie przeszkadzał

-Dobrze-Dorota miała zaniepokojony głos to nie było w stylu Uli i dobrze obie o tym wiedziały

Zamknęła za sobą drzwi podeszła do kanapy i opadła na nią jakby straciła siły.Nie musiała zamykać oczy by widzieć twarz Marka.To było jak obsesja,szaleństwo na które nie było leku.

-Ula…przepraszam-Dorota ze skrucha na twarzy próbowała wytłumaczyć się z niewykonania polecenia-wiem ze prosiłaś by nikt ci nie przeszkadzał, ale on się tak uparł…

Ula zerwała się z kanapy marek jest tu,nie mogła pokazać mu słabości.Poprawiła kostium i włosy i stanęła na baczność jakby oczekiwała wizytacji jakiejś ważnej osoby

-Poproś go-jej głos dziwnie zachrypł

Patrzyła w napięciu na drzwi i kiedy oczekiwany gość wszedł nie umiała ukryć rozczarowania

-To tak się wita osobistego lekarza-śmiejącym się głosem powiedział Piotr

-Przepraszam nie czuję się dziś najlepiej-było jej wstyd, że Piotr zauważył jej rozczarowanie

-Oczekiwałaś kogoś innego?-spytał podejrzliwie

-Nie,nieważne…co cię do mnie sprowadza?

-Chciałem się z tobą zobaczyć

-Piotr… to nie jest dobry pomysł,ja nie chcę kontynuować tej znajomości

Nie zauważyła by te słowa zrobiły na nim wrażenie

-Ula to nic złego, jeśli się znajomi spotykają

-Ty nie jesteś moim znajomym i nie chcę byś mnie odwiedzał-wrzasnęła histerycznie

-Nie denerwuj się tak, nie miałem nic złego na myśli

W tej właśnie chwili wszedł Marek słyszał resztki rozmowy i był zaniepokojony tym czego ten facet chciał od Uli

-Marek Dobrzański-wyciagnął rękę w kierunku nieznajomego dając mu jednocześnie do zrozumienia wzrokiem by uważał

A więc to ty jesteś…-nie podał Markowi ręki tylko spojrzał na niego,potem na Ulę i wycofując się z gabinetu dodał-życzę wam miłego dnia

-Co to za wariat i czego on od ciebie chciał?

Ula była tak zszokowana tym co się stało, że dopiero po chwili odzyskała głos

-Nikim!

-Ula, ale on cię zdenerwował ,słyszałem jak krzyczałaś…

-Jestem dorosła i umiem sobie radzić sama.Jesli przyszedłeś z czymś ważnym mów, jeśli nie wyjdź!-była wściekła, bo zauważyła jak się obaj mierzyli wzrokiem.To oznaczało kłopoty,kolejne kłopoty

-Chciałem porozmawiać o nas,Ula nie możesz mnie tak ignorować i unikać.Przecież między nami coś się wydarzyło i nie był to drobiazg a coś poważnego,musimy coś z tym zrobić

-My?Nie Marek nie my a ty, bo ja nie mam z tym nic wspólnego, więc będę wdzięczna, jeśli zostawisz mnie samą mam dużo pracy a tracę czas na błahe rozmowy z tobą ,wybacz wiec!

Usiadła za biurkiem i zaczęła przeglądać dokumenty wiedział, że kolejna bitwę przegrał a jej lodowata twarz przerażała go.Nie było w niej dawnej Uli i nie wiedział już jak ją odnaleźć.

-Ula…

Spojrzała na niego jak na natręta

-Nie zrezygnuję z ciebie,nie pozwolę na to byś przekreśliła tę miłość.Wiem, że jest w tobie ta kobieta którą tak pokochałem i odnajdę ją,przysiegam!

Po tych słowach wyszedł a ona patrzyła za nim pragnąc cicho by tym razem dotrzymał przysięgi!